Model zasadniczo budowany jest na podkładzie CAD. Przy pomocy wyspecjalizowanych opcji można go dociąć do brzegu, wprowadzić otwory prostokątne i kołowe, zadać łukowe krawędzie. Gęstość podziału można lokalnie zwiększać, można też przesuwać i ustawiać, na prostej lub łuku, wybrane węzły. Model płyty może mieć obszary o różnej grubości. Po zadaniu osi, szerokości belki i szerokości współpracującej automatycznie do modelu są wprowadzane belki teowe, zlicowane górą lub dołem. Belki mogą mieć prostą oś, łukową lub kołową. W modelu można wprowadzić strefy o różnych materiałach, co pozwala modelować np.: stropy żelbetowe na dźwigarach stalowych czy drewnianych. W modelu zadaje się podpory sprężyste o parametrach odpowiadających faktycznym słupom lub ścianom.
W programie można zadać obciążenia mechaniczne w formie sił skupionych i rozłożonych liniowo lub powierzchniowo. Obciążenia powierzchniowe mogą być zmienne na powierzchni płyty. Specjalna procedura pozwala na rozkład liniowo zmiennych tych obciążeń. Ciężar własny obliczany jest automatycznie z objętości płyty i ciężaru właściwego materiału. Ponadto można wprowadzić obciążenia termiczne zadając temperatury na górze i dole płyty oraz przemieszczenia wstępne w podporach (pozwala to modelować wpływy eksploatacji górniczej). Program pozwala na półautomatyczne rozkładanie obciążeń zmiennych.
Po rozwiązaniu zawsze otrzymuje się obraz ugiętej płyty, co pozwala dodatkowo sprawdzić poprawność przyjętego modelu
Z wyników otrzymanych po obliczeniach można zestawić dodatkowe warianty metodą superpozycji ze skalowaniem składników (mnożniki obciążenia). Każdemu wariantowi wyników (bazowemu i dodatkowemu ) można nadać atrybut obciążenia stałego, zmiennego lub wykluczającego się.
Obwiednia w programie ABC Płyta domyślnie jest liczona wg tzw. Automatu wg EN, czyli z wzorów 6.10a i 6.10b z EC0. Zachowano liczenie obwiedni wg zasad typowych dla PN-B. Wyniki rozwiązania podawane są w postaci ugięć, momentów mx, my, i mxy, sił poprzecznych qxx, qyy, reakcji R oraz momentów utwierdzenia Mx i My. W modelach posadowionych na podłożu sprężystym pokazywane są też odpory gruntu.
Wyniki prezentowane są w formie graficznej jako: obrazy ugięć płyty, rozkłady momentów głównych, barwne rozkłady składowych momentów, krzywe warstwicowe. Można też pokazać przestrzenne widoki rozkładu momentów, sił poprzecznych, reakcji i odporów. Wyniki mogą być też odczytane dla dowolnego węzła czy elementu jak i przedstawione w formie cyfrowego rozkładu wybranej wartości czy klasycznych wykresów w układzie osi: wybrana wielkość - współrzędna. Dla tradycjonalistów wyniki mogą być przedstawione tabelarycznie.
Program oblicza niezbędne zbrojenie (warunek SGN) po zdefiniowaniu klasy betonu, gatunku stali, wielkości otulenia i średnicy wkładek (wartości te można na bieżąco zmieniać). Zbrojenie może być obliczane dla wybranego schematu lub dla obwiedni. Domyślnie zbrojenie obliczane jest wg PN-EN 1992-1-1:2008, ale można również zwymiarować płytę wg PN-B-03264:2002.
Zbrojenie jest przedstawiane w postaci liczby wkładek na mb, pola zbrojenia na mb, lub rozstawu wkładek. Można też poznać wartości momentów dla których zostało obliczone zbrojenie.
Program pozwala użytkownikowi zadeklarować własne, obszarowo stałe zbrojenie. Zbrojenie to jest przyjmowane tylko w miejscach w których wartości obliczone automatycznie nie są większe od zadanych. Graficzny rozkład zadanego zbrojenia może być dyspozycją dla konstruktora. Program kreśli rysunki rozkładu zbrojenia (od A4 do A1), korzystając z plotera lub z drukarki, może też współpracować poprzez programy zewnętrzne z systemami CAD.
Dla zadeklarowanego zbrojenia i zdefiniowanego schematu obciążenia (obciążenie długotrwałe lub całkowite) można otrzymać rozkład i szerokości rozwarcia rys.
Ugięcie płyty zarysowanej (warunek SGU) można określić dla wybranego miejsca stosując metodę pasma lub metodę sztywności lokalnych. W tym ostatnim przypadku dla jednego lub kilku wybranych schematów otrzymuje się obrazy ugięcia płyty w stanie zarysowanym. Obliczenia są iteracyjne i zgodne z założeniami MES.
Można też obliczyć ugięcia płyty wywołane skurczem i następnie dodać je do ugięć w stanie zarysowanym.
W programie ABC Płyta wydzielono moduł "Przebicie" który pozwala sprawdzać strefę przebicia słupem. W module tym wystarczy wskazać podporę zastępującą słup, a kontur strefy przebicia zostanie określony automatycznie. Tylko w przypadku słupa przy krawędzi lub otworów w pobliżu słupa trzeba wprowadzić modyfikację konturu przebicia. Dla przyjętego zbrojenia sprawdzane są warunki nośności i w przypadku przekroczenia wartości granicznych, proponowane jest dozbrojenie tej strefy strzemionami. Dla zadanej średnicy i gatunku stali określana jest niezbędna liczba i lokalizacja strzemion. Można też sprawdzać strefy przysłupowe w płytach fundamentowych.
Płyty fundamentowe mogą być posadowione na uwarstwionym lub jednorodnym podłożu opisanym modułem sprężystości E i liczbą Poisson'a. Zachowano też podłoże Winklera. Podłoża: uwarstwione i Winklera mogą być obszarowo zmienne. Dla podłoża uwarstwionego i jednorodnego program prowadzi analizę osiadania gruntu i rozkładu naprężeń, wokół płyty fundamentowej i w głąb. Można łączyć podłożę z podporami modelując płytę fundamentową na palach.
W przypadku podłoża uwarstwionego program pozwala wyznaczyć ekwiwalentne sztywności podłoża Winklera.
W programie jest zestaw procedur zaawansowanego modelowania. Pozwalają one na wprowadzanie podpór lub podłoża o jednostronnym działaniu, automatycznie uwzględniającym odrywanie się narożników płyt podpartych na obwodzie czy odrywanie się płyty fundamentowej od podłoża. Można też uwzględnić ograniczoną nośność podparcia, czy odkształcenia plastyczne gruntu.
Program wyznacza też częstości i postacie drgań własnych z możliwością zakładania mas skupionych i korektą mas rozłożonych.
Program posiada rozbudowanego suflera który wyświetla opis poszczególnych opcji. Opis może być wyświetlany w trybie początkującego użytkownika i wtedy pierwsze wywołanie każdej opcji będzie poprzedzone wyjaśnieniem jej działania, oraz w trybie wywołania indywidualnego. W trybie początkującego użytkownika w programie są dostępne tylko niezbędne opcje.
Licencja pozwala zainstalować program na wszystkich używanych komputerach. Sam program zabezpieczony jest kluczem USB. Pozwala to łatwą zmianę stanowiska pracy.
Porady ABC Płyta i spis zmian w programach ABC
Można pobrać porady, w których są opisane różne sytuacje lub postępowania. Po pobraniu trzeba rozpakować plik .RAR w dowolnym folderze.
Zostanie pokazane postępowanie przy przygotowaniu, a następnie zwymiarowaniu prostego, czteropolowego stropu. Dla stropu nie ma podkładu CAD. Postępowanie z podkładem CAD jest opi-sane w innej poradzie.
Założenia:
Prostokątny strop o wymiarach 12 x 10 m o grubości 0,18 m wykonany z betonu C25/30. Strop podparty jest na dwóch przeciwległych dłuższych krawędziach na ścianach betonowych o grubości 0,2 i wysokości 3,6 m, na jednej krótszej krawędzi na ścianie murowanej o grubości 0,3 m i na dwóch kwadratowych słupach o wymiarach 0,4 x 0,4 m tak umieszczonych, że zostało utworzone pole o wy-miarach 6 x 5,5 m.
Krok 1 - Siatka
Jeśli przycisk M nie będzie wciśnięty liczba opcji będzie mniejsza. Jeżeli używa się więcej programów ABC to na pierwszej planszy należy wybrać przycisk Płyta. Następnie należy wybrać Nowe zadanie i po pokazaniu się kolejnego okna wpisać nazwę zadania (Pierwsze_Kroki) i kliknąć w przycisk OK.
Pokaże się kolejne okno, w którym należy wpisać wymiary płyty, jej grubość i gatunek betonu. Grubość i materiał łatwo można później zmienić. Wymiary płyty zmienia się trochę większym nakła-dem pracy
Proponuje się wpisywać większy wymiar jako podstawę, a mniejszy jako wysokość. Pojęcia te odnoszą się do ekranu monitora. Po kliknięciu w przycisk OK otrzyma się prostokątną siatkę podzie-loną na oczka nie większe od wymiaru deklarowanego w ostatnim oknie. Teraz należy wcisnąć przycisk M aby ujawniły się wszystkie opcje w menu.
Krok 2 - Podparcie
Zaczynamy od podparcia na ścianie betonowej monolitycznie związanej ze stropem. Z menu Podpory wybiera się opcję Ściany.. i na planszy wpisuje się wymiary i materiał.
Ponieważ podpowiadana jest inna wysokość i grubość ściany należy ją zmienić.
Po kliknięciu w przycisk OK można przejść do wyboru dwóch skrajnych węzłów na górnej krawędzi siatki. Węzły można wybrać klikając w ich ikonkę lub otwierając okienko wyboru. Okienko otwiera się przy wciśniętym lewym przycisku myszy. Okienko zaczyna się po lewej górnej stronie węzła i ma się kończyć po prawej dolnej stronie wybieranego węzła. Po wybraniu drugiego węzła na krawędzi pokażą się ikonki symbolizujące pionowe podparcie (czer-wone kółeczko) i granatowe kreski symbolizujące utwierdzenie. Zarówno podparcie jak i utwierdzenie będzie sprężyste. Dalej zostanie pokazany sposób odczytu wartości sprężystego podparcia.
To samo należy zrobić na dolnej poziomej krawędzi.
Ściana na krótszej krawędzi nie jest betonowa. Na planszy opisu ściany należy rozwinąć listę danych materiałowych i wybrać pozycję Cegła.
Ściana murowana daje automatycznie podparcie przegubowe. Na-leży wpisać moduł sprężystości ściany i jej grubość. Warto zaważyć, że podpowiada się taka sama wysokość jaką wpisano poprzednio. Po klinięciu w przycisk OK należy wybrać dwa skraje węzły na pionowej krawędzi. Wybrano lewą krawędź. Po zadaniu tej ściany w węzłach pojawią się tylko kó-łeczka symbolizujące pionowe podparcie. Warto też zwrócić uwagę na węzły narożne, które utraciły swój składnik utwierdzeniowy.
Zanim zostaną zadane słupy należy sprawdzić czy układ węzłów pozwala na zadanie pola o wymiarach 6 x 5,5 m. W tym celu zostaną odczytane współrzędne węzłów. Z menu Pokaż zostanie wybrana pozycja Współrzędne i następnie Czytaj wsp.
Jak widać nie ma węzłów o współrzędnych Y = 5,5 m.
Z menu Węzły należy wybrać opcję Przesuń węzły i oknem wybrać węzły na poziomej linii o współrzędnej Y = 5,588 m.
Wybieramy węzły zaczynając kilka pól przed przyszłym słupem środkowym i kończąc na prawej krawędzi.
W wyniku przesunięcia powstało szersze pasmo elementów, które warto zagęścić opcją Podziel pasmo z menu Elementy.
Tym razem należy wybrać środki oczek siatki.
Warto zwrócić uwagę na trapezowy element, który po podziale stał się elementem pięciowęzłowym. W programach ABC mogą być użyte takie elementy.
Zanim przystąpi się do zadawania słupów warto sprawdzić odległość. Po wciśnięciu klawisza należy wybrać dwa węzły i program wyświetli odległość między nimi.
Teraz można przystąpić do zadawania słupów. Z menu Podpory wybiera się opcję Słupy.. i na planszy można zadać jego wymiary.
Plansza ma bardzo podobny wygląd jak przy ścianach i jedyną zmianą to koniecz-ność podania kształtu i wymiarów przekroju. Ponieważ podpowiadane są ostatnio wprowadzone wartości należy koniecznie zmienić materiał na beton C25/30 i wpisać wymiary przekroju.
Po zamknięciu planszy przyciskiem OK należy wybrać dwa węzły. Miejsce słupa środkowego jest oczywiste. Dla słupa skrajnego są dwie szkoły: można zadać go tak, aby jego środek był na krawędzi, lub wybrać węzeł bliski tej krawędzi. W tym zadaniu przyjęto to drugie podejście. W wybranych węzłach pokażą się ikony podparcia pionowego (czerwone kółeczka) i dwa niebieskie odcinki symbolizujące sprężyste utwierdzenie wokół osi X i Y. Na planszy zaznaczono "Pokaż zarys słu-pa" dlatego program wyświetli jego przekrój.
Teraz można przystąpić do zadawania słupów. Z menu Podporywybiera się opcję Słupy.. i na planszy można zadać jego wymiary. Plansza ma bardzo podobny wygląd jak przy ścianach i jedyną zmianą to koniecz-ność podania kształtu i wymiarów przekroju. Ponieważ podpowiadane są ostatnio wprowadzone wartości należy koniecznie zmienić materiał na beton C25/30 i wpisać wymiary przekroju. Po zamknięciu planszy przyciskiem OK należy wybrać dwa węzły. Miejsce słupa środkowego jest oczy-wiste. Dla słupa skrajnego są dwie szkoły: można zadać go tak, aby jego środek był na krawędzi, lub wybrać węzeł bliski tej krawędzi. W tym zadaniu przyjęto to drugie podejście. W wybranych węzłach pokażą się ikony podparcia pionowego (czerwone kółeczka) i dwa niebieskie odcinki symbolizujące sprężyste utwierdzenie wokół osi X i Y. Na planszy zaznaczono "Pokaż zarys słu-pa" dlatego program wyświetli jego przekrój. Ponieważ słup ma skończone wymiary poprzeczne, a podpora węzłowa jest zadawana w punkcie warto wprowadzić modyfikacje siatki tak, aby uwzględnić to. W tym celu z menu Elementy należy wybrać opcję Podziel obszar i oknem wybrać cztery oczka siatki ota-czające węzeł podparty.
Każdy z wybranych elementów zostanie podzielony na cztery.
Ponieważ potrzebne są wartości przy krawędzi słupa, a programy ABC obliczają siły wewnętrzne w środku ciężkości elementu warto opcją Przesuń węzły z menu Węzły tak zmodyfikować siatkę, aby środki elementów leżały na krawędzi przekroju słupa.
Dla słupa skrajnego modyfikację siatki przeprowadzono w taki sposób, aby zlicować przekrój z krawędzią płyty. Należy przy tym pamiętać, że zmieniając węzły podparte zmienia się rozstaw osi słupów, dlatego ten zabieg musi być przeprowadzony łącznie z założeniem gdzie jest umieszczona krawędź stropu.
Ostatnią modyfikacją strefy przysłupowej jest wprowadzenie do czterech elementów przywęzłowych większej grubości. Na planszy danych dla słupa była od razy taka możliwość, ale nie skorzystano z niej, aby nie komplikować opisu. Z menu Grubość wybrano opcję Nowa grubość i po wpisaniu wartości wybrano elementy.
Wprowadzono grubość 0,4 m. Korzystając z możliwości pro-gramu ABC można to miejsce pokazać tak jak na rysunku poniżej.
Z menu Podpory można wybrać opcję Od-czyt sztywności i poznać podatności podparcia.
Dla ściany betonowej będą to dwa składniki, dla ściany ceglanej tylko jedna wartość, a dla słupa trzy parametry.Po zadaniu podparcia pokażę się przycisk Obciążenia. Będzie niebieski ponieważ nie wprowa-dzono jeszcze żadnego schematu.
Krok 3 - Obciążenia
Przyjęto następujące schematy obciążenia:
ciężar własny,
obciążenie stałe warstwą 1,5 kPa,
obciążenie zmienne 7 kPa.
Uwaga: w programach ABC można zadawać wartości obliczeniowe lub charakterystyczne. W module Wyniki, który pokaże się po obliczeniach będzie można zadać mnożniki obciążenia. Sugeruje się w danych zadawanie obciążeń charakterystycznych, a następnie wpisanie mnożników obciążenia.
Po kliknięciu po raz pierwszy w przycisk Obciążenia od razu pokaże się plansza obciążeń. W pierwszym schemacie ma być zadane obciążenie ciężarem własnym. Po kliknięciu w przycisk Ciężar pokaże się plansza obciążeń objętościowych obliczanych automatycznie dla każdego elementu z jego pola, grubości i ciężaru właściwego materiału. W programach ABC obciążenie ciężarem własnym jest przyjmowane precyzyjnie z dokładnością do jednego oczka modelu.
Plansza obciążeń grawitacyjnych jest duża, ponieważ jest to uniwersalny moduł dla zadawania tych obciążeń w każdym programie ABC.
Obciążenie ciężarem własnym jest symbolizowane strzałką z kierunkiem tensora grawitacji, która wyświetla się po lewej stronie ekranu.
Kolejny schemat może być zdefiniowany bezpośrednio z planszy obciążeń po wybraniu przycisku Nowy lub z menu Obciążenia opcją Nowy schemat. Ponieważ zadano już obciążenia przycisk zmieni kolor na fioletowy.
W drugim schemacie ma być zadane obciążenie powierzchniowe o wartości 1,5 kPa. Na planszy obciążeń należy wybrać przycisk Ciągłe i po wpisaniu wartości wybrać oknem cały model.
Należy pamiętać o głównym układzie współrzędnych, w którym oś Z jest skierowana do góry i stąd obciążenia muszą mieć znak minus.
Kolejne obciążenia są zmienne. Nie można ich zadać w jednym schemacie. Muszą być zadawane w osobnych polach. W programie ABC jest mechanizm ułatwiający tę operację. W pierwszym kroku zadaje się obciążenie na całej powierzchni płyty, identycznie jak w drugim schemacie. Następnie obciążenie to rozkłada się na pola wykorzystując opcję Rozłóż obciążenie z menu Obciążenia.
Po wybraniu schematu do rozłożenia można zacząć wybierać obszary. Po każdym wyborze pokaże się numer pola i menu pozwalające zmienić sposób wyboru, oraz zdecydować czy następny obszar będzie nowym schematem, czy będzie należał do ostatnio wybranego. Ten ostatni przypadek jest stosowany przy obciążeniach zmiennych ustawianych w tradycyjną szachownicę. Opcja Zakończ lub przycisk Zakończ sprawdzi, czy nie zostały pominięte jakiś miejsca i jeśli tak, przyjmie je do ostatniego schematu zmiennego.
W efekcie zamiast trzech schematów otrzyma się sześć, do tego cztery ostatnie od razu będą miały założony Atrybut "Zmienny".
Teraz można uruchomić obliczenia przyciskiem Obliczenia. Pokaże się plansza obliczeń na której akceptuje się podpowiadaną statykę liniową.
Po kliknięciu w przycisk Licz uruchamia się program obliczeniowy.
Uwaga: W przypadku dużych i złożonych modeli warto zadać tylko obciążenie ciężarem własnym i przeprowadzić próbne obliczenia, które zweryfikują poprawność danych.
Krok 4 - Obliczenia
Na planszy programu rozwiązującego pokazane są etapy rozwiązania i ich stopień zaawansowania. Po obliczeniach zostanie pokazany ugięty model dla obciążeń z pierwszego schematu.
Krok 5 - Wyniki
Wyniki w ABC Płyta mogą być pokazywane dla kolejnych wariantów, dla dowolnej ich kombinacji liniowej lub jako wartości ekstremalne. Wartości ekstremalne obliczane są obwiednią, która może być wyznaczona na cztery sposoby. Dla wymiarowaniu wg PN-EN są dwie drogi: automat wg EN i kombinacje wg EN. Oba postępowania oparte są o wyznaczanie ekstremów wg wzorów 6.10a i 6.10b, tyle, że w postępowaniu nazwanym automatem wg EN odbywa się to na poziomie sił elementowych\, a kombinacje wg EN są na poziomie obciążeń. W postępowaniu automat wg EN nie ma możliwości zmiany mnożników obciążenia i współczynników redukcji. Są takie same dla wszystkich schematów. Tworząc kombinacje wg EN można te parametry zmienić indywidualnie dla wybranych schematów. Kolejne dwa sposoby stosowane do tej pory przy obliczeniach wg PN-B:2002 to sumowanie wartości cząstkowych i wybór ze stałych. Ponieważ atrybuty: Stały i Zmienny zostały nadane w czasie przygotowania danych można przejść od razu do wymiarowania.
Krok 6 - Wymiarowanie żelbetu
Po kliknięciu w przycisk Wymiar pokaże się możliwość wyboru sposobu zwymiarowania.
Wybierając opcję Wg PN-EN otrzyma się okno założeń.
Domyślnie obwiednia będzie obliczana na poziomie sił elementowych wg automatu. Dla obciążeń stałych będzie stosowany mnożnik obciążenia równy 1,35 i współczynnik redukcyjny równy 0,85, dla obciążeń zmiennych mnożnik obciążenia będzie równy 1,5 i współczynnik redukcyjny równy 0,7. Tylko dla obciążeń wiodących nie będzie mnożnika redukcyjnego. Jeśli będzie zachodziła potrzeba przyjęcia innych wartości to w menu Obwiednia będzie można je wpisać. Na planszy można zmienić gatunek materiału wkładek, ich średnice oraz otulenia. Wstępnie będą podpowiadane otulenia dla klas ekspozycji XC3, takich samych dla dołu i góry płyty. Gdy zachodzi potrzeba zmiany klas ekspozycji lub przyjęcia dodatkowych ustaleń, przyciskiem Obliczenie otulenia można wywołać planszę pozwalającą na zmiany minimalnego otulenia. Wielkość otulenia zawsze można zwiększyć.
Po kliknięciu w przycisk OK planszy założeń zostanie obliczone zbrojenie w warunku SGN, czyli zbrojenie niezbędne do przeniesienia momentów. Jako pierwsze będzie pokazane zbrojenie o kierunku X dla dołu płyty - oczywiście jeśli takie będzie.
Program ABC Płyta pozwala pokazać zbrojenie dla każdego kierunku, dla dołu i góry płyty. Przy pokazywaniu zbrojenia dla góry płyty warto ograniczyć model tylko do elementów o grubości podstawowej. Z menu Fragment należy wybrać opcję Grubości.. i na planszy wskazać aby zostawić tylko elementy z tą grubością.
W kolejnym kroku można obliczyć zarysowanie dla obciążeń długotrwałych. Po kliknięciu w przycisk Rysy po raz pierwszy, pokaże się plansza założeń z informacją, że trzeba wybrać lub zdefiniować wariant obciążeń długotrwałych.
Przy pierwszym wywołaniu opcji zarysowania taki wariant należy zdefiniować. Klikając w przycisk Zdefiniuj nowy wariant otrzyma się planszę założeń do nowego wariantu.
Wybierając przycisk Do ugięć/rys płyty otrzymuje się sumę obciążeń stałych o wartościach charakterystycznych i stałą część obciążeń zmiennych też o wartościach charakterystycznych. Program podpowiada 70% część obciążeń zmiennych, ale można zmienić ten udział. Po zamknięciu planszy definicji i planszy danych do zarysowania przyciskami OK otrzyma się obraz zarysowania na dole płyty.
Z menu Rysy można wybrać opcję pokazania rys na górze płyty.
Jak widać rozwartości rys zarówno na dole jak i górze płyty są większe od 0,3 mm. Aby zmniejszyć szerokości rozwarcia rys należy ponownie wrócić do menu Żelbet i wybrać opcję Założenia.
Na planszy założeń trzeba włączyć "Dozbroić ze wzg. na rysę" i wtedy można wybrać maksymalne rozwarcie rys na dole i górze płyty. Po klinięciu w przycisk OK i potwierdzeniu chęci obliczenia na nowo zbrojenia otrzyma się dodatkowe wkładki, które zapewnią rozwarcie nie większe od zadeklarowanego.
Miejsca i liczbę dodanych wkładek można poznać opcją Dodane do niezbędnego.
Można sprawdzić, że faktycznie szerokości rozwarcia nie będą większe od zadanych wartości. Teraz można zadać własne zbrojenie obszarowo stałe. Z menu Żelbet należy wybrać opcję Zadaj własne i wybrać miejsce, w którym będzie nowe zbrojenie. Zbrojenie własne nie będzie mniejsze od niezbędnego i zostanie przyjęte tylko tam gdzie zbrojenie z warunku SGN będzie mniejsze lub równe zbrojeniu własnemu.
Po wybraniu miejsca własnego zbrojenia otrzyma się planszę, na której można zmienić średnice wkładek i otulenia. Wstępnie przyjęto 4 wkładki na metr i następnie wybrano kolejne obszary w których zadano 8 wkładek na metr.
Dla góry płyty - kierunek X
Po zadaniu własnego zbrojenia dla każdego kierunku i dla dołu i góry płyty można wyznaczyć ugięcia płyty w stanie zarysowanym. Po kliknięciu w przycisk Ugięcia w polu zbrojenia należy wybrać metodę iteracyjną.
Na planszy danych do obliczeń należy wybrać wariant obciążeń długotrwałych i kliknąć w przycisk OK. Warto zwrócić uwagę, że nowe zadanie otrzymuje nazwę zadania liniowego z dodaną literą U. Oczywiście można zadać własną nazwę.
Pojawi się okno programu obliczeniowego, który tym razem będzie prowadził obliczenia iteracyjne. Śledząc planszę programu rozwiązującego można zobaczyć jak wyglądają dokładności rozwiązania w kolejnych krokach iteracyjnych.
Po kliknięciu w przycisk Wyniki otrzyma się obraz ugięć płyty w stanie zarysowanym.
Wracając do pierwotnego zadania i pokazując ugięcia od obciążeń długotrwałych (wariant 1/7) można odczytać, że w rozwiązaniu liniowym ugięcie wynosiło tylko 4,96 mm. Zarysowanie płyty oraz czynnik reologiczny spowodował prawie czterokrotny wzrost ugięcia. Dla sprawdzenia Stanu Granicznego Użytkowalności (SGU) należy jeszcze obliczyć ugięcia od skurczu. W pierwotnym zadaniu, w module Wyniki w polu zbrojenia wybiera się ponownie przycisk Ugięcia i wybiera opcję Ugięcia od skurczu.
W oknie można zmienić parametry, oraz zadać swoją nazwę kolejnego zadania. Program domyślnie przyjmuje nazwę złożoną z nazwy zadania liniowego z dodanymi literkami Sk. Po kliknięciu w przycisk OK po raz kolejny uruchamia się program rozwiązujący. Po rozwiązaniu otrzymuj się obraz ugięć wywołanych skurczem betonu.
Wracając do wyników zadania iteracyjnego w menu Ugięcia można wybrać opcję Dodaj od skurczu.
Opcja pozwoli otworzyć zadanie w którym obliczono ugięcia od skurczu i zostaną one dodane do ugięć w stanie zarysowanym. Na ekranie pokaże się napis Dodano ugięcia od skurczu. Dopiero ta suma ugięć może być podstawą do oceny SGU.
322 - 323 - 767
